BIAA

Εκπαιδευτικά Προγράμματα

Συγκινητικός Λόγος του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ιερωνύμου στους επιτυχόντες, γονείς και καθηγητές του Κοινωνικού Φρονιστηρίου

Σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης πραγματοποιήθηκε χθες 13 Σεπτεμβρίου 2018 συνάντηση των επιτυχόντων στα ΑΕΙ και τα στελέχη του  Κοινωνικού Φροντιστηρίου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Το Φροντιστήριο σημείωσε και φέτος μεγάλη επιτυχία, με πολλούς εισακτέους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και πρωτεύσαντες δύο επιτυχόντες στην Νομική Αθηνών. Ο Μακαριώτατος μίλησε από καρδιάς, και μάλιστα κάποια στιγμή ο λόγος του απόκτησε πολύ προσωπικό τόνο. «Θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη χαρά και τη συγκίνηση που μου δίνετε σήμερα», εἰπε στα νέα παιδιά που μόλις τώρα ξεκινούν το ακαδημαϊκό ταξίδι.

Δεν θα επιθυμούσαμε να αναλώσουμε την ύλη της ενημέρωσης για την όμορφη συνάντηση σε πληροφορίες σχετικά με τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας του Κοινωνικού Φροντιστηρίου, την άψογη οργάνωση και δομή του, την αυταπάρνηση και τον ζήλο των καθηγητών και των άλλων στελεχών, την εμπιστοσύνη και συνεργασία των γονέων και τη συνέπεια και εργατικότητα των μαθητών του.  Νομίζουμε ότι αξίζει να δοθεί στη δημοσιότητα ο λόγος του Αρχιεπισκόπου, γιατί δίνει τη «μεγάλη εικόνα» του τι σημαίνει Εκκλησία, τι σημαίνει κοινωνία αγάπης, τι σημαίνει να είσαι χριστιανός.

Μίλησε, λοιπόν, στα παιδιά του Κοινωνικού Φροντιστηρίου, και σε όλα τα παιδιά του κόσμου ο Μακαριώτατος, και είπε:  «αν δεν είσαστε εσείς τα παιδιά, αν δεν ήτανε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, θα έμενα πάλι μόνος μου εδώ σε αυτή την καρέκλα, μόνος με τις σκέψεις  μου. Ό,τι πετύχαμε, το πετύχαμε όλοι μαζί, εμείς εδώ στην Αρχιεπισκοπή, οι συνεργάτες, οι καθηγητές, οι γονείς σας και εσείς. Τι θα μπορούσα να πω τώρα σε σας; Θα έλεγα αυτό που είπα χθες σε ένα από τα σχολεία μετά τον Αγιασμό. Θυμήθηκα προτροπή του Χριστού προς τους ανθρώπους που τον πλησίασαν. Τους προέτρεπε  να αυξήσουν τα τάλαντα τους. Τα τάλαντα είναι τα χαρίσματα που έχουμε. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που δεν έχει χάρισμα. Όλοι έχουμε. Άλλος ένα, άλλος δύο, τρία, περισσότερα. Αλλά έχουμε υποχρέωση να τα αυξήσουμε. Αυτός που πήγε και το έκρυψε να μην το χάσει, αυτός τιμωρήθηκε. Να αυξήσουμε, αλλά με έναν τρόπο που να μη δημιουργεί παρατράγουδα στη ζωή μας, στην ζωή των άλλων, στην κοινωνία. Να τα αυξήσουμε και να τα μοιραστούμε. Να δώσουμε από τα χαρίσματα τα δικά μας και στον αδελφό μας. Και να πάρουμε και από τον αδελφό μας για μας και για τους άλλους. Αυτό το πράγμα το παρεξηγεί ο κόσμος όλες τις εποχές και σήμερα. Περιορίζονται στο «έχω εγώ να φάω, καλοπερνάω, είμαι καλά». Προχωράει η ζωή. Δεν είναι αυτό όμως. Στην Εκκλησία υπάρχουμε «όλοι μαζί». Ο ένας βοηθάει τον άλλο και όλοι μαζί ενδιαφερόμαστε για όλους. Πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αν μέσα στην Εκκλησία έχουμε έναν ψάλτη που ψάλλει ωραία για να απολαμβάνει τον θαυμασμό, όσο όμορφα και αν ψάλλει, ο Θεός δεν ευαρεστείται μαζί του. Ακούγεται κακόηχος στα αυτιά του Θεού.  Αν κάποιος κάνει αγαθοεργίες για να προβάλλεται, χάνει τον έπαινο του Θεού για να έχει τον έπαινο των ανθρώπων. Οι άνθρωποι όμως ξεχνούν τους ευεργέτες τους. Στην Εκκλησία, ο καθένας βάζει αυτό που έχει δικό του και μέσω της Εκκλησίας διανέμεται σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό συμβολίζει και το πρόσφορο και ο άρτος, όταν κάνουμε αρτοκλασία. Δεν φέρνει κανείς το πρόσφορο να διαβαστεί, να αγιαστεί και να το πάρει πάλι πίσω στο σπίτι του για να το φάει μόνος του. Η προσφορά μοιράζεται και όλοι λαμβάνουν μερίδιο από τον κόπο, τον ιδρώτα του άλλου ανθρώπου. Έτσι λοιπόν η Εκκλησία γίνεται κοινωνία, και η κοινωνία Εκκλησία. Η καλύτερη κοινωνία. Γι’ αυτό και λέγεται «Θεία Κοινωνία». Έτσι λοιπόν, όταν σκεπτόμαστε και δουλεύουμε με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε εργάτες μιας αλλιώτικης κοινωνίας, που σε όσους σκέπτονται με βάση το προσωπικό τους συμφέρον μοιάζει να παραλογίζεται. Όμως η κοινωνία της Εκκλησίας δεν παραλογίζεται, αλλά αγαπά τον άνθρωπο πέρα από τη λογική του καθενός, εκεί που υπάρχει η συλλογικότητα της πίστης και της ελπίδας. Γι’ αυτό θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα απ’ όλα στους καθηγητές, οι οποίοι έδωσαν χρόνο αφιέρωσαν χρόνο και κόπο, στους γονείς, οι οποίοι μας εμπιστεύθηκαν, σε σας παιδιά μου για όσα δώσατε και όσα λάβατε κοντά μας, και κυρίως αυτή την αγάπη που κρατάτε τώρα μέσα σας και δεν πρέπει να την χάσετε και να την ξεχάσετε, αλλά να την αυξήσετε και να την αξιοποιήσετε στους στόχους της ζωής σας και στην κοινωνία».

Related Posts